Nauka pływania Dzieci rodzą się już z odruchem pływania, dlatego nie bój się zabierać na basen swojego malucha. Najlepszy okres, by zaczął oswajać się z wodą, to drugi miesiąc... 20 października 2014, 9:05 Powiązane tematyNajpopularniejsze
Masz skale przypuscmy: 1:2000000. I musisz obliczyć ile to km. To najpierw obliczasz ile to bedzie metrów czyli dzielisz przez 100 - skreslasz 2 zera. Zostaje 1:20000. I potem obliczasz km czyli dzielisz na 1000- skreslasz 3 zera. Zostaje 1:20. A zapis powinien wyglądać tak: 1cm- 2000000cm.Silna motywacja jest tak naprawdę podstawowym elementem, jeśli mamy zamiar nauczyć się programowania. Prawda jest taka, że kiedy dobrze opanujemy jeden z języków programowania, to z kolejnymi pójdzie nam już o wiele łatwiej, gdyż wiele elementów po prostu się dubluje albo wygląda niesamowicie podobnie. Ważna jest jednak równieżBardzo często spotykam się z pytaniem “jak rozpocząć naukę programowania”. Jako, że jestem samoukiem i jeszcze pamiętam swoje początki, a w podsumowaniu konkursu gorąco zachęcałem do brania udziału w inicjatywach takich jak Daj Się Poznać nawet jeśli ktoś dopiero zaczyna swoją przygodę z programowaniem, to postanowiłem podsumować swoje przemyślenia na temat rozpoczęcia samego procesu nauki, od samego początku, bo ten jest moim zdaniem najtrudniejszy. Gdy podjąłem decyzję o tym, że chcę wziąć się za programowanie znałem już podstawową terminologię, tego posta jednak chciałbym zadedykować osobom, które wiedzą, że coś takiego jak programowanie istnieje, ale gdy usłyszą o programowaniu obiektowym lub funkcyjnym, to nie do końca wiedzą o czym mowa. Zacznijmy więc od samego początku? Po co? Dlaczego właściwie ktoś miałby się uczyć programowania? Motywacje są różne. Ja się po prostu nudziłem i chciałem nauczyć czegoś ciekawego, a potem już wsiąkłem, po prostu lubię się rozwijać i chciałbym cały czas uczyć się czegoś nowego (a moim zdaniem nauka programowania nie kończy się tak naprawdę nigdy). Innych mogą przyciągać zarobki i bardzo chłonny rynek pracy w tej branży. Jeszcze ktoś inny ma genialny pomysł na stronę/aplikację, lubi majsterkować i chciałby pobawić się w IoT. Powód i motywacja tak naprawdę nie ma znaczenia. Czego potrzebuję? Co właściwie jest potrzebne do nauki programowania? Tak na dobrą sprawę, to jest to dziedzina, która nie ma jakichś wielkich wymagań na wejściu. Materiałów jest mnóstwo i spora część jest dostępna za darmo. Jeśli miałbym wymienić kilka wymagań to będą to: Język angielski – bezwarunkowo. Większość materiałów jest dostępna w języku angielskim, spotkamy się też z nim w oficjalnych dokumentacjach. Samozaparcie i dyscyplina – czasem naprawdę można na czymś utknąć. Rozwiązanie łatwo jest znaleźć w Google, ale o wiele więcej można się nauczyć rozwiązując go samodzielnie. Czas – o ile programowania z powodzeniem nauczyć się można w domu, to będzie to wymagać czasu. Dużej ilości czasu, który będzie trzeba poświęcać na naukę regularnie. Godzina dziennie to stanowczo zbyt mało na poznanie nowego zagadnienia i wypróbowanie go w praktyce. Analityczny umysł – programowanie wymaga pewnego określonego sposobu myślenia. Da się go wyuczyć i sobie wyrobić, ale o wiele łatwiej jest zacząć jeśli już potrafimy analizować problem, rozłożyć go na mniejsze problemy etc. Jaki język wybrać? Wybór języków jest stosunkowo duży i tak naprawdę bardzo wiele zależy od tego co dokładnie chcemy robić. Mógłbym zrobić tu rozpiskę z listą języków, technologii i ich zastosowań, ale to byłaby naprawdę długa lista. Ograniczę się więc do języków, które ja osobiście uważam za dobre na początek, ich zastosowanie pominę, bo są w zasadzie “do wszystkiego” i z odpowiednią wiedzą na chyba każdej z tych technologii można oprzeć aplikację desktopową, webową czy wykorzystać do jakiegoś IoT. Zachęcam jednak do poczytania trochę więcej na ich temat, ze szczególnym uwzględnieniem najpopularniejszych zastosowań. Python Ruby C# Java Zdecydowanie wybierałbym jeden z tych czterech języków na start. Ich nauka jest przyjemna, stosunkowo szybko można osiągnąć jakieś efekty oraz dosyć często pojawiają się w ofertach pracy. Oczywiście na poznaniu jednego języka się nie kończy bo czekają nas jeszcze różnego rodzaju frameworki, oprogramowanie czy wręcz inne języki, które będziemy musieli poznać jako uzupełnienie głównego. Dobrym przykładem jest tutaj Java Script. Niezależnie od tego od jakiej technologii byśmy zaczynali, jeśli planujemy robić cokolwiek co związane jest z aplikacjami webowymi, będziemy musieli się z nim zaprzyjaźnić (a przynajmniej zapoznać i tolerować 😉 ). Co dalej? O ile Twój wybór był właściwy i zdecydowałeś się na naukę C# i platformy .NET, to w dalszej części posta znajdziesz o wiele przydatniejsze informacje na początek niż bluźniercy, którzy nie kochają Microsoftu. Niemniej jednak myślę, że i oni mogą trafić na coś interesującego. Na samym początku polecam bardzo dobrze zastanowić się nad tym, w jaki sposób najłatwiej jest mi się uczyć. W moim przypadku były to książki, które towarzyszyły mi na samym początku. Bardzo przyjemnie i przystępnie napisaną książką, która przedstawia wszystkie zagadnienia od absolutnych podstaw jest “C# Rusz Głową”, ale nie poleciłbym jej osobom, które znają już jakieś podstawy, bo przez pierwszą połowę będą się trochę nudzić. Jednak mogę śmiało powiedzieć, że po jej zakończeniu byłem na etapie, gdzie mogłem wybrać jedną z dalszych ścieżek rozwoju i być świadomym na co właściwie się decyduję. A po przebrnięciu przez podstawy jest już tylko ciekawiej. Jeśli ktoś lubi uczyć się z internetowych tutoriali, to niestety musi skorzystać z Google. Nie przepadam za taką formą, więc takich materiałów po prostu nie znam. Polecam jednak inną metodę, która jest dostępna za pośrednictwem przeglądarki internetowej. Chodzi mianowicie o kursy na stronie Plurasight. Zawiera ona mnóstwo szkoleń z wielu dziedzin, bez problemu da się tam znaleźć materiały, które mają uczyć od zera. Sęk w tym, że dostęp do materiałów jest płatny i mimo możliwości łatwego uzyskania półrocznego dostępu za free, proponuję skorzystać z tej formy dopiero po załapaniu podstaw. Dzięki temu można o wiele lepiej wykorzystać czas podczas którego będziemy mieli dostęp do materiałów. Pół roku darmowego dostępu do platformy Pluralsight (i kilka innych benefitów) można wykorzystać rejestrując się w programie Visual Studio Dev Essentials. I jak? Jak się uczyć? Najlepiej przez praktykę. W pewnym momencie osiągamy poziom, w którym jeśli mamy jakiś pomysł to jesteśmy w stanie zacząć go realizować posiłkując się dokumentacją i googlem. To moment, w którym warto odejść od książki/kursu i zacząć realizować pomysły, które przyjdą nam do głowy. Rozwiązując tego typu praktyczne problemy uczymy się najwięcej i najlepiej. Spotkamy się z problemami, na które nikt nas nie przygotował i nauczymy się sobie z nimi radzić. Bardzo ważne jest to, aby ćwiczenia praktyczne robić systematycznie, by ciągle zdobywać nową wiedzę i ją utrwalać. Innego wyjścia po prostu nie ma. Nie da się nauczyć programowania siadając do jakiegoś projektu na godzinkę-dwie tygodniowo. Dodatkowe wskazówki Znaleźć działającą w pobliżu grupę programistyczną i uczęszczać na spotkania, po wszystkim zostać na piwo lub dwa. W ten sposób można dowiedzieć się naprawdę wiele rzeczy i nawet jeśli dziś ich nie rozumiesz, to za kilka miesięcy będziesz mieć w głowie to, że coś takiego istnieje i można to wykorzystać. Poszukać blogów o interesującej nas tematyce. W niektórych postach można znaleźć świetne ciekawostki i tricki, których ze świecą szukać w innych miejscach. Wychodzić ze strefy komfortu tak często jak to możliwe. Nie nastawiać się na ogromne sukcesy na starcie. Przez podstawy trzeba się po prostu przeczołgać i nie zniechęcać. Potem jest już o wiele, wiele ciekawiej. Obiecuję. Mam nadzieję, że powyższy post pomoże i ułatwi pierwsze kroki kilku osobom, które zastanawiają się nad rozpoczęciem nauki. Jeśli macie dodatkowe uwagi, sposoby na start czy cokolwiek innego czym chcecie się podzielić, to serdecznie zapraszam do komentowania. Zachęcam również do obserwowania mnie na Facebooku i Twitterze. Metoda prof. Jadwigi Cieszyńskiej. Ta dostosowana jest specjalnie do języka polskiego, który jest językiem fleksyjnym. - Metoda głoskowa, która przez lata dominowała w Polsce w nauce fot. Fotolia Twoja znajomość języka obcego pozostawia wiele do życzenia, mimo że uczysz się go już od kilku lat, uczęszczasz na kurs, a wieczorami ślęczysz nad repetytorium? Zastanawiasz się, dlaczego mimo usilnych starań ciągle jesteś na tym samym poziomie? Zanim dojdziesz do wniosku, że może po prostu się do tego nie nadajesz, musisz wiedzieć, że każdy człowiek, bez względu na wiek, może przyswoić sobie wybrany język obcy. Jak nauczyć się języka? To w gruncie rzeczy bardzo proste! Nauka języka obcego - na czym polega storytelling? Talent do nauki języków obcych to mit? Do dziś nie odkryto genu języka obcego ani obszaru w mózgu, który były odpowiedzialny za dobre przyswajanie języków obcych. Talent do nauki języków obcych to mit, w który niestety wierzy wielu z nas. Według Ewy Zaremby, coach, anglistki i psycholog, na opanowywanie języków mają wpływ takie zdolności umysłowe jak odpowiedni poziom inteligencji, dobra pamięć, zdolność kojarzenia różnych pojęć, bystrość umysłu i szybkość myślenia. Co decyduje o sukcesie w nauce języka obcego? Historie dwóch słynnych poliglotów są najlepszym dowodem na to, że talent do nauki języków obcych to kompletna bzdura. Steve Kaufmann, Kanadyjczyk władający 15 językami, aż do 17. roku życia nie mógł opanować języka francuskiego, choć uczył się go w szkole od najmłodszych lat. W Montrealu, mieście, w którym dorastał, większość mieszkańców jest francuskojęzyczna, dlatego Steve'owi zależało na tym, aby biegle nim operować. Niestety nie umiał się nim posługiwać na co dzień, mimo że na egzaminach osiągał zadowalające wyniki. Benny Levis, Irlandczyk, który zna 11 języków, w wieku 21 lat umiał komunikować się jedynie w języku rodzimym, czyli angielskim. Sześcioletnia nauka języka niemieckiego w szkole nie przyniosła żadnych efektów, podobnie jak irlandzkiego, który był przedmiotem obowiązkowym. Później przyszedł czas na przyswajanie hiszpańskiego, do czego "zmusił" go wyjazd do Hiszpanii. Levis wiedział, że bez jego znajomości będzie mu trudno funkcjonować w tym kraju. Postanowił zapisać się na kurs. Niestety po 6 miesiącach intensywnej nauki opanował zaledwie podstawowe zwroty. Czy historie Kaufmanna i Levisa wskazują na to, że mają wrodzoną zdolność do nauki języków obcych? Zdecydowanie nie. Co zatem spowodowało, że udało im się przyswoić aż tyle języków? Języki obce niezbędne podczas rozmowy rekrutacyjnej Kaufmann uważa, że przełomem w jego nauce języków były podróże. Dzięki wyjazdom do Szwecji, Włoch i Francji naprawdę zainteresował się językami obcymi i zapragnął nimi władać. Zetknięcie z kulturą obcych państw, życie wśród ich mieszkańców spowodowały, że nauka języków stała się jego pasją, a nie przykrym obowiązkiem. W swej książce „The way of the linguist” pisze: „Mój sukces w nauce języków przypisuje duchowi przygody i gotowości, aby uczyć się z wielką intensywnością”. W przypadku Levisa punktem zwrotnym w nauce języków obcych była zmiana podejścia do języka. Poliglota w swej książce "Fluent in 3 Months" pisze, że należy obudzić w sobie autentyczne pragnienie nauczenia się go, aby móc komunikować się z innymi ludźmi. Jego zdaniem najskuteczniejszą metodą na opanowanie języka jest prawdziwe zainteresowanie się nim. A zatem sukces w nauce języków obcych można osiągnąć dzięki autentycznej chęci do nauki języka i wytężonej pracy. Na wyraźne efekty trzeba poczekać, dlatego konieczne jest uzbrojenie się w cierpliwość. Przygodę z językiem obcym warto rozpocząć od zapoznania się z kulturą państwa, w którym się nim włada. To znakomity sposób na obudzenie językowej pasji. Jeśli nauka języka będzie sprawiała przyjemność, znacznie szybciej się go opanuje. Sprawdź ofertę kursów językowych w Szkole Języków Obcych LINCOLN! Błagam pomóżcie!!! Mój 2letni synek pomazał mi calą kanape z beżowej ekoskóry dlugopisem, podkreślam pomazał mi ją prawie całą to nie jest kilka kresek. Czy da się coś z tym zrobić?
W każdym przypadku można być naprawdę pozytywnie zaskoczonym tym, że gotowanie i inne standardowe działania wcale nie są trudne, ale żeby tak było potrzebna będzie pewna wiedza z tego zakresu. Kiedyś gotowanie było normą. Teraz jednak nie we wszystkich urodzinach taki jest i dlatego osoby, które nie nauczyły się tego od swoich opiekunów, muszą szukać innych źródeł informacji. Sekrety skutecznego gotowania Osoby zainteresowane zdobyciem umiejętności kucharskich, nawet jeżeli te będą wykorzystywane tylko na własne potrzeby, mogą korzystać z różnych wiarygodnych źródeł informacji. Podstawa to oczywiście dostęp do sprawdzonych przepisów, ponieważ wtedy od razu wiadomo jakie składniki należy wykorzystywać i w jakiej kolejności. Na tworzenie własnych przepisów mogą sobie pozwolić dopiero osoby z pewnym doświadczeniem. Nawet przepisów nie powinno się jednak idealnie przestrzegać. Tym bardziej że w przypadku wykorzystywania ostrych i słonych przypraw każdy musi proporcje składników dopasować do swoich indywidualnych upodobań smakowych. Warsztaty kulinarne to pewnie dobrego związanie. Tym bardziej że to właśnie tam można poznać i wypróbować różne gadżety kuchenne. Ciekawym rozwiązaniem w tym kontekście będzie kamień do pizzy, ponieważ wtedy nawet taka zrobiona w standardowym piekarniku lepiej smakuje. O sekretach doskonałej pizzy można oczywiście mówić zdecydowanie dłużej, ponieważ jest to tylko jeden z przykładów. Każdej osobie, która zaczyna swoją przygodę z gotowaniem, zdecydowanie poleciłbym jeszcze dbanie o porządek na stanowisku i to na bieżąco, ponieważ wtedy można rzeczywiście uniknąć niepotrzebnego bałaganu i na przykład pomieszania składników. Kolejnym etapem będzie podejście do potraw w kontekście wartości odżywczej i specyfiki składników. ŹródłoSpróbujcie powiedzieć je właśnie w taki sposób, a zobaczycie, że nagle zaczynacie brzmieć jak Amerykanie. Rada: Naucz się wymawiać poprawnie słowa pomocnicze takie jak “of”, “it”, “for”, “on”, “at”. Wyszukiwarka angielski zdań na YouTubie: YouGlish.com – możesz tam m.in. wybrać, czy chcesz posłuchać zdań w
array(26) { ["tid"]=> string(6) "399309" ["fid"]=> string(2) "10" ["subject"]=> string(44) "jak nauczyć sie obsługi Adobe Dreamweavera" ["prefix"]=> string(1) "0" ["icon"]=> string(1) "0" ["poll"]=> string(1) "0" ["uid"]=> string(5) "61459" ["username"]=> string(8) "liver128" ["dateline"]=> string(10) "1346960958" ["firstpost"]=> string(7) "2970860" ["lastpost"]=> string(10) "1347257975" ["lastposter"]=> string(8) "Kaczorex" ["lastposteruid"]=> string(6) "156182" ["views"]=> string(4) "2884" ["replies"]=> string(1) "6" ["closed"]=> string(0) "" ["sticky"]=> string(1) "0" ["numratings"]=> string(1) "0" ["totalratings"]=> string(1) "0" ["notes"]=> string(0) "" ["visible"]=> string(1) "1" ["unapprovedposts"]=> string(1) "0" ["deletedposts"]=> string(1) "0" ["attachmentcount"]=> string(1) "0" ["deletetime"]=> string(1) "0" ["mobile"]=> string(1) "0" }Zawsze warto wiedzieć co z czego wynika i starać się rozumieć jak najwięcej. Wówczas praca jest o wiele przyjemniejsza i po prostu, bardziej jakościowa. 5. Szlifuj swoje umiejętności. Pisałem o tym na łamach webporady.pl już chyba kilkadziesiąt razy, ale napiszę raz jeszcze. Według mnie, programowania nie da się “umieć”. Macierzyństwo to takie nasze małe pole codziennej bitwy. Oprócz tego, że jest jednym z największych szczęść jakie może nas w życiu spotkać, to jest hardcorem z którym czasami po prostu sobie nie radzimy. A co robimy jak zwyczajnie, jak człowiek nie dajemy rady? Niestety często się zdarza, że po prostu krzyczymy. Tak. Bo krzyk na nasze małe dzieci to nasz problem, to nasz błąd i efekt tego, że dana chwila nas przerasta. Niestety… “Nie jestem ideałem. Nikt nie jest.” “Moje dzieci mnie nie słuchają.” “One robią co chcą.” “Już nie mam siły.” Znacz te zdania? Tłumaczysz się czasami nimi? Ja niestety tak. Chociaż wiem, że to oszukiwanie samej siebie. Myślisz, że Twoje dziecko nie rozumie co do niego mówisz dopóki nie podniesiesz na nie głosu? Uważasz, że jeżeli krzykniesz to zwiększysz swój autorytet? No niestety nie. Nauczysz tylko swojego malucha, że może mieć w nosie kiedy ktoś o coś go prosi, no chyba, że ten ktoś krzyczy – wtedy powinien słuchać. Dom to nie poligon, to nie miejsce musztry. Dom to miejsce gdzie ludzie MUSZĄ się szanować. Koniec kropka. A krzyk nie jest okazywaniem szacunku. Nigdy. Teraz coś Ci wyjaśnię. Zdarza mi się krzyczeć. Chociaż ostatnio co raz mniej. Bo krzyk na moje dzieci nie działa. Sprawia tylko, że jest im smutno, że tracą do mnie zaufanie. A do tego powoduje u mnie ogromne wyrzuty sumienia. Bo ja wiem, że to, że moje dziecko nie chce założyć koszulki nie jest największym problemem na świecie. Może założyć inną. Jaki problem? Żaden. A najgorsze jest to, że wiem, że to że chłopcy krzyczą na siebie jest moją winą – ja ich tego nauczyłam. Plusem jest to, że to wiem i że nad tym pracuję. Jeszcze większym plusem jest to, że mi się to udaje. Jak? 1. Nie powtarzam. “Ostatnia łyżeczka”, “No proszę.”, “No dawaj”. Po co? Dziecko nie słucha bo nie jest nauczone słuchać. Tak to działa. Oczywiście nie myśl, że to prosta droga. Ja się tego uczę od jakiegoś czasu i zdarza mi się, że i tak stracę cierpliwość. Powtarzanie pierdylion razy “posprzątaj swój pokój” nie zadziała za 10 razem, tak samo jak nie podziałało za 1. Naucz dziecko, że skoro mówisz “posprzątaj”, to znaczy “posprzataj”. Ja niestety chowam zabawki. Tłumaczę, że skoro ich nie szanuje, że skoro walają się po podłodze, to niestety nie powinien ich mieć. I je zabieram. Nie powtarzam miliona razy, nie krzyczę, nie daję klapsów (!). Tak nie buduje się autorytetu. A przecież kim ma być rodzic oprócz tego, że największym wsparciem? 2. Jestem konsekwentna. Pamiętasz TEN tekst? Pisałam w nim, że czasami warto odpuścić. Ale w niektórych przypadkach czasami nie można. Skoro mówię dziecku, że jak nie zje obiadu to nie dostanie cukierka, to tak ma być. I nie na zasadzie “bo tak”. Tłumaczę, że jak nie zje to po cukierku rozboli go brzuszek. Zaczyna płakać, tupać, krzyczeć? Trudno. Przytul, wytłumacz, albo daj mu chwilę na ochłonięcie. Jemu nie dzieje się krzywda. Po prostu jest złe bo nie dostało tego, czego chce. Też Ci się zdarza złościć. To normalne uczucie, a Twoje dziecko musi się nauczyć z nim radzić. Pokaż mu, że rozumiesz jego złość, ale nie krzycz. Po co? Przecież to nawet nie jest logiczne. 3. Idź do pokoju. Czujesz, że zaczynasz się wkurzać? Że za chwilę ciśnienie tak Ci się podniesie, że rozwalisz wszystkie naczynia w kuchni? Idź do pokoju, łazienki, pralni, spiżarni, gdziekolwiek. Ochłoń. Naprawdę to rozlane picie jest tego warte? Wkurzona nic nie zdziałasz, a pokażesz dziecku, że tak powinno reagować jak coś idzie nie po jego myśli. A przecież właśnie z takim zachowaniem u niego chcesz walczyć. 4. Znajdź powiernika. Ja mam Ciebie. Ty też zresztą często wylewasz tu swoje żale. To dobrze. Masz też partnera, mamę, przyjaciółkę. Znajdź kogoś kto nie będzie Cię oceniał kiedy powiesz “zaraz wyprowadzę się z domu”. Też tak czasami mówię. Twoje frustracje to są frustracje osoby dorosłej, dziecko nie powinno mieć z nimi nic wspólnego. Po takich słowach dorosły powie Ci “jeżeli do tej pory tego nie zrobiłaś, to już nie zrobisz, dasz radę :)”, dziecko pomyśli “mama chce mnie zostawić”. Najgorsze możliwe wyjście… 5. Wyluzuj. Nie wszystko musi być tak jak Ty chcesz. Pamiętaj o tym. To, że dziecko marudzi przed spacerem to znaczy, że musisz inaczej go podejść “chodź policzymy ile ptaków będzie na niebie”, “widziałeś ile aut stoi na parkingu?”. Odwracaj uwagę dziecka od jego złości. Ono często nawet nie pamięta dlaczego krzyczy. Jak Ty zaczniesz krzyczeć na niego, to tylko pogorszysz sytuację. A najgorsze, że sprawisz, że zacznie się Ciebie bać. Nie warto. Zdarza mi się krzyczeć na dzieci. Zawsze wtedy kiedy mam już po prostu dość hałasu, kłótni, bałaganu. Moja wina. Ale jest lepiej. I widzę, że i oni zaczynają rozumieć, że jak mama mówi “skarbie podnieś tą zabawkę” to znaczy, że ma ją podnieść a nie rzucić nią o ścianę. To nie jest proste. Ja ze swoimi nerwami, ze swoim brakiem cierpliwości, walczę od dawna. Pracuję nad sobą bo wiem, że to moja sprawa, moja wina, mój problem. I to ja, dorosła kobieta, muszę sobie z nimi poradzić, a nie obarczać swoimi słabościami swoje dzieci. Jakie są Twoje sposoby na opanowanie złości? Jesteś człowiekiem, więc nie uwierzę, że się codziennie tysiąc razy nie wkurzasz na siebie, dziecko, uwaloną podłogę i poplamioną bluzkę. :* Aaaaaa! A najlepiej to weź “NIEPIERDOL”. Zawsze pomoże 😀 [embedplusvideo height=”547″ width=”920″ editlink=” standard=” vars=”ytid=hB_AP_azrxw&width=920&height=547&start=&stop=&rs=w&hd=1&autoplay=0&react=1&chapters=¬es=” id=”ep9848″ /] Jeśli jednak się zdecydujesz wejść w ten świat, odpowiedz sobie na pytanie, po co chcesz się nauczyć iluzji: 1. Chcę zostać zawodowym iluzjonistą. 2. Iluzja mnie kręci i chcę się czegoś nauczyć. 3. Niesamowite są reakcje ludzi i chcę im dawać takie emocje. 4. Chciałbym zaskoczyć swoje dziecko/znajomych.
Zacznę od końca. Stali czytelnicy już mnie trochę znają, pozwolę więc sobie napisać: nienawidzę słowa “prawidłowo”. Bo jest nadużywane i źle interpretowane. Czasem prawidłowo znaczy po prostu bardziej efektywnie. Ale nie uprzedzając faktów – jeśli problem opisany w tytule jest Ci bliski, przedstawiam kompendium wiedzy na temat efektywnego trzymania kredki:) Psst! Jeśli nie chce Ci się czytać – obejrzyj filmik:) Co to znaczy, że dziecko trzyma kredkę/długopis nieprawidłowo? Świetnie wyjaśnia to infografika, którą znalazłam na (źrdóło na obrazku): Jakie wiążą się więc z tym problemy? Po pierwsze rączka dziecka się męczy, przez co może porzucać aktywności związane z pisaniem czy rysowaniem w połowie. Kręgosłupowi specjaliści mówią, że ruch ciała podczas gdy zaciskamy kredkę w całej pięści i tak kolorujemy, powoduje nieprawidłową postawę ciała. I ostatnia kwestia – charakt
10 wskazówek na naukę pisania bez błędów. Czytanie - osoby, które chcą pisać bez błędów, powinny dużo czytać. Pozwala to zapamiętywanie wyrazów i sposobu ich zapisywania. Widząc, jak napisane jest słowo, automatycznie mózg podczas pisania podpowiada, jak powinno wyglądać. Skupienie - podczas pisania nie powinno się rozpraszać.
Pewno każdy marzy o tym by opanować szybko język. Jest to marzenie wielu osób. Czy każdy może nauczyć się języka?W moim krótkim artykule postaram się przedstawić trudności które pojawiają się w nauce. Data dodania: 2009-10-13 Wyświetleń: 3247 Przedrukowań: 0 Głosy dodatnie: 4 Głosy ujemne: 3 WIEDZA Licencja: Creative Commons Język można opanować łatwo jak i trudno. Kluczową rolę odgrywa motywacja. Bez niej nie jest łatwo opanować język. Ta motywacja odgrywa kluczową rolę w opanowaniu języka. By opanować język trzeba mieć świadomość w jaki sposób opanujemy język a mianowicie czy jesteśmy wzrokowcami czy słuchowcami czy kinetykami. W zależności od wyboru systemu sensorycznego , dana osoba powinna wybrać właściwy sposób nauczania oparty na bodźcach słuchowych czy wzrokowych itp. Wzrokowiec nie łatwo nauczy się na lekcji która jest oparta tylko na bodźcach słuchowych a dla odmiany słuchowiec nie nauczy się za pomocą bodźców wzrokowych. Warto zrobić specjalne testy przed nauką które sprawdziłyby do jakiego systemu sensorycznego należymy. Nieraz pojawia się sformułowanie '' uczeń niezdolny, słaby'' ale gdyby określono jego preferencje sensoryczne. Inną sprawą jest nauka uczniów ktorzy mają zaburzenia np. problemy ze słuchem lub wzrokiem lub dysleksję. W zależności od dysfunkcji nauczyciel powinien dobierać odpowiednie środki. Uczeń przy lekkim niedusłuchu może nauczyć się języka. Dysleksja nie musi być wymówką w procesie nauczania. Nauczyciel może pozwolić np. na to by na lekcji wyłącznie słuchał a notatki uzyskiwał od pozostałych uczniów. Należy być wyrozumiałym w zakresie pisania przez ucznia dyslektycznego np. należy mu założyć specjalny zeszyt. Nieraz po chwilowych trudnościach dyslektycy opanowują język świetnie. Dyslektycy mogą mieć inteligencję wyższą lub taką samą jak osoby które nie mają tego zaburzenia które może różnić się po względem występowania. Licencja: Creative Commons
p2l8rdx.